سلبریتی کسی است که از قبل در رسانه‌ها مشهور بوده و اکنون وارد شبکه‌های اجتماعی شده است،

اینفلوئنسر کسی است که در شبکه‌های اجتماعی اثرگذار هستند و جامعه مخاطبی دارند که بر روی آن صاحب نفوذند،

واینرها کسانی هستند که طنز تولید می‌کنند که بیشترین تولیدات در اینستاگرام و … برای آن‌هاست که هرروز تولید محتوا دارند و طنزهای آن‌ها نیز طنز فاخر نیست،

بلاگر کسی است که در حوزه خاصی تولید محتوا می‌کنند؛ مانند حوزه تست غذا و گردشگری. 

امروزه رسانه به خصوص رسانه‌های تصویری نظیر فیلم و انیمیشن باعث القاء سبک زندگی در جامعه و خانواده شده‌اند.

این تغییرات در میان کودکان و نوجوانان به دلیل شکل نگرفتن کامل هویت بیشترین اثر را می‌گذارد.

با کنترل رژیم مصرف رسانه‌ای فرزندان خود، می‌توان از آسیب‌های این تغییرات در امان بود.

 نقد فیلم «پیرپسر» کارگردان؛ اکتای براهنی

فیلمی بی‌هویت، بی‌ریشه، و بی‌ارتباط با فرهنگ ایرانی

فیلم پیرپسر علی‌رغم ژست سینمای جدی و روشنفکری، در نهایت چیزی نیست جز یک کولاژ تقلیدی و بی‌روح از سینمای اروپا و روان‌شناسی وارداتی، که نه‌تنها ارتباطی با زندگی و فرهنگ ایرانی ندارد، بلکه به شکلی آشکار، در تخریب‌بنیان‌خانواده، بی‌اعتبار کردن زن، و نمایش چهره‌ای تیره و اغراق‌شده از جامعه ایران عمل می‌کند.

 تقلید ناشیانه از سینمای اروپای شرقی

از همان پلان‌های آغازین، با نورپردازی تیره، لوکیشن‌های بسته، و دیالوگ‌های بریده‌بریده، مشخص است که فیلم‌ساز خواسته فرم‌های سینمایی خارجی (از تارکوفسکی تا لانتیموس) را تقلید کند، بدون آن‌که روح آن‌ها را درک کرده باشد. حاصل، فیلمی کش‌دار، پرمدعا، اما تهی از ارتباط انسانی و فرهنگی با مخاطب ایرانی است.

هیچ نشانی از «ایران» در آن نیست

در این فیلم نه خبری از فرهنگ ایرانی است، نه از طبقه متوسط ایرانی، نه از ادبیات، موسیقی، زبان، یا باورهای مردم. گویی فیلم در یک کشور خیالی ساخته شده:
▫️شخصیت‌ها نه لهجه دارند، نه فرهنگ، نه ریشه.
▫️خانه‌ای که باید آینه‌ای از یک زندگی ایرانی باشد، شبیه لوکیشن‌های تئاتر ابزورد غربی‌ست.
▫️ارتباط‌ها نه خانوادگی‌اند، نه اجتماعی؛ بلکه صرفاً بحران‌های روانی‌ای هستند که از آثار ترجمه‌ای برداشت شده‌اند.

زن، قربانی ابزارسازی مدرن

زن در این فیلم هیچ صدایی ندارد. رعنا، زنی تنهاست که فقط برای تحریک روان مردان وارد داستان می‌شود. او نه تصمیم می‌گیرد، نه مقاومت می‌کند، نه می‌سازد، نه می‌شکند. صرفاً وسیله‌ای‌ست برای انفجار درام مردانه.
▫️فیلم، برخلاف ادعای هنری‌اش، زن را نه موجودی انسانی و ایرانی، بلکه مفعول مطلق مردانگی بیمار و پدرسالارانه ترسیم می‌کند، بی‌آنکه نجاتی برای او قائل باشد.

 چرا این فیلم خشم‌آور است؟

▫️چون در دورانی که ایران پر از زندگی، عشق، رنج و مقاومت است، این فیلم تصویری مرده، فاسد، بی‌نور و بی‌صدا ارائه می‌دهد؛ تصویری که نه‌تنها بازتاب جامعه نیست، بلکه تحقیر آشکار آن است.
▫️از قتل فرزند توسط پدر تا جنون شخصیت‌ها، هیچ‌کدام ریشه در سنت‌ها، ادبیات یا روان‌شناسی جامعه ایرانی ندارد. این یک بیانیه روان‌پریشانه است، نه یک فیلم فرهنگی.

پیر پسر: فیلمی برای جشنواره‌ها، نه مردم
▫️در نهایت باید گفت پیرپسر بیش از آن‌که فیلمی برای مردم باشد، فیلمی برای فستیوال‌های غربی‌پسند است که دنبال سیاه‌ترین، غم‌زده‌ترین و فروپاشیده‌ترین تصویر از خانواده و جامعه ایرانی‌اند. و فیلم، دقیقاً همین را تحویل می‌دهد.

 جمع‌بندی
▫️اثری بی‌ریشه، تقلیدی و منفصل از مردم؛
▫️زن‌زدایی شدید و مردانگی بیمار؛
▫️هیچ ربطی به ایران، فرهنگ یا حتی جغرافیای انسانی ندارد؛
▫️بحران‌زده برای بحران، نه برای روایت یا نقد؛
▫️یک «شکنجه‌نامه» به‌جای یک فیلم سینمایی.

بازپخش مجموعهٔ خاطره‌انگیز «خانهٔ سبز» از شبکهٔ آی‌فیلم نشان داد که آثار قدیمی با طنز هوشمندانه، روایت ساده و نگاه انسانی به روابط خانوادگی، هنوز هم برای مخاطب جذاب‌اند؛ درحالی‌‌که تولیدات امروز بیشتر گرفتار کلیشه‌ها و فضای خشن واقع‌گرایانه‌اند.

این مجموعه محصول دههٔ هفتاد با نویسندگیِ بیژن بیرنگ و کارگردانیِ او و مسعود رسام، با نمایش نسل‌های مختلف در یک خانواده، موضوعات اجتماعی را در قالبی گرم و صمیمی روایت می‌کرد. ترکیب بازی‌های درخشان، موقعیت‌های طنز و گفت‌وگوها، آن را به اثری ماندگار تبدیل کرد.

کارشناسان یکی از دلایل ماندگاریِ این اثر را پیوند عاطفیِ سازندگان با موضوع می‌دانند. به‌گفتهٔ سیدحامد حسینی، تهیه‌کنندهٔ تلویزیون، این رابطهٔ عاطفی امروز به‌دلیل شرایط اجتماعی و فرهنگی کاهش یافته و کیفیت آثار را تحت‌تأثیر قرار داده است.

در نهایت، احیای مؤلفه‌هایی مثل داستان‌گوییِ ساده، دغدغه‌مندیِ اجتماعی و امیدبخشی به زندگی می‌تواند جای خالیِ آثار موفق گذشته را پُر کند؛ نه فقط با بازپخش، بلکه با الگوبرداری از جوهرهٔ خلاقانه آن‌ها.

فیلمهای ضد ملی می‌سازند، توسط دشمنان کشور تشویق می‌شوند و جایزه میگیرند، علیه کشور سخنرانی و سمپاشی می‌کنند و بعد خیلی راحت به کشور برمی‌گردند و در فرودگاه عکس یادگاری می‌گیرند!

نتایج یک پژوهش جدید نشان میدهد که گیمرها ، بیشتر به جای بازی کردن، وقتشان را صرف تماشای بازی دیگران در پلتفرم‌هایی مثل یوتیوب یا توییچ می‌کنند.

بازیکنان به طور میانگین 7.4 ساعت در هفته بازی می‌کنند، اما 8.5 ساعت صرف تماشای ویدیوهای بازی می‌شود.