فیلم سینمایی پیر‌ پسر مجوز پخش گرفت‼️

 نقد فیلم «پیرپسر» کارگردان؛ اکتای براهنی

فیلمی بی‌هویت، بی‌ریشه، و بی‌ارتباط با فرهنگ ایرانی

فیلم پیرپسر علی‌رغم ژست سینمای جدی و روشنفکری، در نهایت چیزی نیست جز یک کولاژ تقلیدی و بی‌روح از سینمای اروپا و روان‌شناسی وارداتی، که نه‌تنها ارتباطی با زندگی و فرهنگ ایرانی ندارد، بلکه به شکلی آشکار، در تخریب‌بنیان‌خانواده، بی‌اعتبار کردن زن، و نمایش چهره‌ای تیره و اغراق‌شده از جامعه ایران عمل می‌کند.

 تقلید ناشیانه از سینمای اروپای شرقی

از همان پلان‌های آغازین، با نورپردازی تیره، لوکیشن‌های بسته، و دیالوگ‌های بریده‌بریده، مشخص است که فیلم‌ساز خواسته فرم‌های سینمایی خارجی (از تارکوفسکی تا لانتیموس) را تقلید کند، بدون آن‌که روح آن‌ها را درک کرده باشد. حاصل، فیلمی کش‌دار، پرمدعا، اما تهی از ارتباط انسانی و فرهنگی با مخاطب ایرانی است.

هیچ نشانی از «ایران» در آن نیست

در این فیلم نه خبری از فرهنگ ایرانی است، نه از طبقه متوسط ایرانی، نه از ادبیات، موسیقی، زبان، یا باورهای مردم. گویی فیلم در یک کشور خیالی ساخته شده:
▫️شخصیت‌ها نه لهجه دارند، نه فرهنگ، نه ریشه.
▫️خانه‌ای که باید آینه‌ای از یک زندگی ایرانی باشد، شبیه لوکیشن‌های تئاتر ابزورد غربی‌ست.
▫️ارتباط‌ها نه خانوادگی‌اند، نه اجتماعی؛ بلکه صرفاً بحران‌های روانی‌ای هستند که از آثار ترجمه‌ای برداشت شده‌اند.

زن، قربانی ابزارسازی مدرن

زن در این فیلم هیچ صدایی ندارد. رعنا، زنی تنهاست که فقط برای تحریک روان مردان وارد داستان می‌شود. او نه تصمیم می‌گیرد، نه مقاومت می‌کند، نه می‌سازد، نه می‌شکند. صرفاً وسیله‌ای‌ست برای انفجار درام مردانه.
▫️فیلم، برخلاف ادعای هنری‌اش، زن را نه موجودی انسانی و ایرانی، بلکه مفعول مطلق مردانگی بیمار و پدرسالارانه ترسیم می‌کند، بی‌آنکه نجاتی برای او قائل باشد.

 چرا این فیلم خشم‌آور است؟

▫️چون در دورانی که ایران پر از زندگی، عشق، رنج و مقاومت است، این فیلم تصویری مرده، فاسد، بی‌نور و بی‌صدا ارائه می‌دهد؛ تصویری که نه‌تنها بازتاب جامعه نیست، بلکه تحقیر آشکار آن است.
▫️از قتل فرزند توسط پدر تا جنون شخصیت‌ها، هیچ‌کدام ریشه در سنت‌ها، ادبیات یا روان‌شناسی جامعه ایرانی ندارد. این یک بیانیه روان‌پریشانه است، نه یک فیلم فرهنگی.

پیر پسر: فیلمی برای جشنواره‌ها، نه مردم
▫️در نهایت باید گفت پیرپسر بیش از آن‌که فیلمی برای مردم باشد، فیلمی برای فستیوال‌های غربی‌پسند است که دنبال سیاه‌ترین، غم‌زده‌ترین و فروپاشیده‌ترین تصویر از خانواده و جامعه ایرانی‌اند. و فیلم، دقیقاً همین را تحویل می‌دهد.

 جمع‌بندی
▫️اثری بی‌ریشه، تقلیدی و منفصل از مردم؛
▫️زن‌زدایی شدید و مردانگی بیمار؛
▫️هیچ ربطی به ایران، فرهنگ یا حتی جغرافیای انسانی ندارد؛
▫️بحران‌زده برای بحران، نه برای روایت یا نقد؛
▫️یک «شکنجه‌نامه» به‌جای یک فیلم سینمایی.