چرا نمی شود که حال دلمان خوش بماند؟!

این روزها خبرهای خوبی که بتواند حال جامعه را خوب کند ، کم نیستند. مهمانی ده کیلومتری غدیر در تهران و متعاقب آن در سراسر کشور، احداث کلان بیمارستان غدیر به دست متخصصان داخلی، رفع مشکلات عمده مردم در سفرهای استانی رئیس جمهور همچون مشکل آب در سفر به کرمان، بهبود اشتغال و وضعیت تجاری کشور و ده ها خبر خوب دیگر که می توانند کانون های امید بخشی در جامعه باشند.

اما این خبرهای خوب در سایه هیاهوی رسانه ای و جوسازی های منفی پنهان می ماند و آنچه بر پیکر جامعه وارد می شود، تازیانه هایی است که از بازخورد چند موضوع حاشیه ای بر جامعه وارد می گردد. حاشیه های که به دلایل مختلف پر رنگ تر از متن می شوند.

در واقع جریان رسانه ای تحریف با تکیه بر ضعف ها و کاستی ها، به دنبال ناامید ساختن جوانان و مردم است. البته کار دشمن و منافق، دشمنی است، اما آنچه مهم است اینکه چرا دولت زبان گویا و پیوست رسانه ای در مواجهه با کنش های اجتماعی و عملکردهایش ندارد.

اگر می خواهیم آسیب شناسی دقیق تری در این زمینه داشته باشیم، آنگاه باید بدانیم که کارآمدی دولت هنگامی بستر ساز امید می شود که بتواند در دو حوزه امنیت روانی و اعتماد عمومی موفق عمل کند.

در باب مولفه اول، جامعه ای که امنیت روانی در آن برقرار نباشد، نمی تواند به آینده امید داشته باشد. در واقع در بستر امنیت روانیِ جامعه است که زمینه های رشد و پیشرفت و توسعه فراهم می شود. این موضوع چنان اهمیت دارد که رهبری چندین مرتبه بین مسئولین آنرا مطرح نموده اند. اینکه هیچ کسی حق ندارد با اطلاعات و موضع گیری های نادرست، روان جامعه را به مخاطره اندازد.

درباره مولفه دوم آن چه می توان گفت اینکه امید بدون برخورداری جامعه از اعتماد اجتماعی اصولا امکان تحقق نمی یابد. اعتماد به اجزای حاکمیت و به قانون گذاران، در بستر اعتماد اجتماعی است که شکل می گیرد و جامعه با حکمرانان همسو می شود و می پذیرد و اجرا می کند. لذا توجه به اعتماد اجتماعی از مسیر ارتقای سرمایه های اجتماعی در عرصه حکمرانی یکی از مولفه های اجتناب ناپذیر امیدآفرینی است که در سایه شفافیت و اعتماد به مردم و گفتگو با آنان و پذیرش اشتباهات و داشتن پیوست های فرهنگی و رسانه ای میسر است.

 امید در جامعه یک نقطه کانونی است که در ساحت عمل و احساس تحقق می یابد و حال جامعه را خوب می کند. عمل را حکمران شکل می دهد و احساس را رسانه. بی توجهی به ساحت احساس می تواند هر دستاوردهای را از بین ببرد و همه ظرفیت های دولت را به حاشیه ببرد و سرمایه اجتماعی نظام را نابود سازد. از این جهت است که به فرمایش رهبری شکست جریان تحریف می تواند زمینه ساز شکست تحریم‌ها باشد.