مجلس نمایندگان ایالت فلوریدا لایحه‌ای را تصویب کرده که هدف آن ممنوعیت فعالیت افراد ۱۶ ساله و کمتر در شبکه‌های اجتماعی است. این درحالی است که پیش از این، چند ایالت آمریکا اقداماتی برای محدودسازی ریسک‌های آنلاین پیشروی نوجوانان انجام داده اند.

لایحه مذکور پلتفرم‌های اجتماعی را ملزم می‌کند حساب‌های کاربران کمتر از ۱۷ سال را حذف و از یک سیستم احراز هویت طرف ثالث برای بررسی افراد زیر سن ۱۷ سال استفاده کنند.

پل رنر سخنگوی ایالت فلوریدا در این باره می‌گوید: ما باید با تأثیرات مخربی برخورد کنیم که پلتفرم‌های اجتماعی بر رشد و سلامت کودکان دارند. فلوریدا در حوزه حفظ منافع و حفاظت از کودکان و سلامت ذهنی آن‌ها موقعیت متناسبی دارد.

براساس لایحه تازه تصویب شده شرکت‌های فناوری باید داده‌های خصوصی جمع آوری شده از حساب‌های حذف شده را برای همیشه از بین ببرند و در صورتیکه این کار را انجام ندهند والدین می‌توانند از آن‌ها شکایت کنند.

اکنون لایحه مذکور برای بررسی به سنای ایالت فلوریدا ارسال می‌شود.متا شرکت مادر فیس بوک و اینستاگرام، با این لایحه مخالف و معتقد است چنین اقدامی آزادی عمل والدین را محدود می‌کند و نگرانی‌هایی درباره حریم خصوصی داده‌ها به و جود می‌آورد.

البته در لایحه ایالت فلوریدا به نام شرکت‌های اینترنتی اشاره نشده است. در عوض در متن لایحه پلتفرم‌های اجتماعی به عنوان انجمن‌های آنلاینی تعریف شده اند که با ملزم کردن کاربران به ایجاد پروفایل، فعالیت آن‌ها را ردیابی می‌کنند. کاربران پس از ایجاد پروفایل می‌توانند محتوا را آپلود کنند یا فعالیت‌هایی انجام دهند و با یکدیگر تعامل داشته باشند.

یوتا نخستین ایالت آمریکایی بود که در مارس ۲۰۲۳ میلادی قانونی را برای دسترسی کودکان به شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرد. پس از آن ایالت‌های آرکانزاس، لوییزیانا، اوهایو و تگزاس نیز قوانین مشابهی وضع کردند. همچنین ایالت‌های دیگر این کشور نیز مشغول بررسی وضع قوانین مشابهی هستند.

استفاده نادرست از شبکه های اجتماعی باعث ایجاد اختلالات روانی و آسیب رسیدن به جسم و حتی مرگ می شود.
یکی از اولین اختلالات روانی که استفاده کنندگان شبکه های اجتماعی با آن رو به رو هستند، فشار روانی است.

 فشار روانی یا استرس، حالتیست که یک یا چند نیاز اساسی یک نفر تامین نمی شود یا آرامشش به هم می خورد در نتیجه فرد دچار فشار روانی می شود.

یکی از نیازهای اساسی فرد، احساس رضایت از خود است، کاربران در شبکه های اجتماعی روی قشنگ و زیبای زندگی خود را به نمایش میگذارند. در نتیجه فرد بدترین وضعیت خود را بهترین وضعیت دیگران مقایسه می کند و بنابراین رضایت از خود به شدت پایین می اید و فشار روانی برای فرد ایجاد می شود.

در سال ۲۰۱۴ یک نظرسنجی از کاربران ۱۸ تا ۷۰ ساله فیسبوک انجام شد که نتیجه آن این بود که:
هر چقدر مدت زمان استفاده و وابستگی فرد به شبکه های اجتماعی بالا می رود، فشار روانی فرد هم بالا می رود و شخص در زمینه های مختلف از کیفیت زندگی خود ناراضی و گله مند می شود…

 در نظرسنجی دیگری که از دانشجویان دوره کارشناسی دانشکده های مختلف آمریکا انجام شد نیز بیش از یک سوم شرکت کننده ها گفتند که استفاده از شبکه های اجتماعی باعث شده است به دفعات احساس خشم و غم کنند و حتی نفس کشیدن برایشان سخت می شود!

مصی علی‌نژاد نوشته سال دیگه رئیسی چی رو تو سازمان ملل بالای سرش می‌بره؟

 از «۳ روزه کار نظام تمومه» ، رسیدن به «سال بعد قراره تو سازمان ملل چیکار کنن

 مقام معظم رهبری در یکی از خطبه های نماز جمعه سال های پیش خود به یک ماجرای درس آموز اشاره کرده اند:

” شاعری به نام نجاشی، برای امیرالمؤمنین و علیه دشمنان آن حضرت، شعر گفته است.

روز ماه رمضان، از کوچه‌ای عبور میکرد؛ آدم بدی به وی گفت بیا امروز را در کنار ما باش.

گفت میخواهم به مسجد بروم و مثلاً قرآن و نماز بخوانم.

گفت روز ماه رمضان، کی به کی است؛ بیا با هم باشیم!

به زور این شاعر را کشاند! او هم بالاخره شاعر بود دیگر!

به خانه‌ی آن فرد رفت و در کنار بساط روزه‌خواری و شرب خمر نشست. او نمیخواست؛ اما مبتلا شد.

بعد هم همه فهمیدند که اینها شرب خمر کرده‌اند. امیرالمؤمنین گفت: باید حد خدا را بخورند؛

هشتاد تازیانه برای شرب خمر، ده یا بیست تازیانه هم اضافه برای این‌که روز ماه رمضان این کار را کردند!

نجاشی گفت: من شاعر و مدّاح حکومت شما هستم. با دشمنان شما این طور با ابزار زبان مبارزه کرده‌ام. میخواهی مرا

شلّاق بزنی!؟

در بیان امروز ما، آن حضرت شبیه این بیان را فرمودند که آن به جای خود محفوظ، خیلی هم عزیزی، خیلیهم خوبی، ارزش

هم داری؛ اما من حدّ خدا را تعطیل نمیکنم!

هر چه قوم و خویش هایش آمدند و اصرار کردند که اگر شما او را شلّاق بزنید، آبروی ما خواهد رفت و ما دیگر سربلند

نمیشویم،

حضرت فرمود نمیشود و من نمیتوانم حد خدا را جاری نکنم!

آن مرد را خواباندند و تازیانه زدند، او هم شبانه فرار کرد و رفت.

 گفت: حالا که در حکومت شما، با شاعر و هنرمند و روشنفکری مثل من، بلد نیستند که چگونه باید رفتار کنند، من هم

میروم آن جایی که مرا بشناسندم و قدرم را بدانند! او پیش معاویه رفت و گفت معاویه قدر ما را میداند!

حال در نظر بگیرید که در زمان ما برخی افراد با عبارت هایی نظیر «جذب حداکثری» توجیه می آورند که ما نباید کاری

کنیم که بازیگر، کارگردان، مجری، ورزشکار و یا حتی دانشمند ما را به سمت دشمن و یا خارج کشور هل دهیم!

قطعاً کسی دوست ندارد که هیچ فردی به دامان دشمن برود، اما نمی توان با تمسک به این توجیهات، جلوی

هنجارشکنی و اقدامات خلاف شرع و قانون آنها نایستاد؛ در اینصورت، ضمن اینکه آنها را نسبت به هنجارشکنی بیشتر،

جری می کنیم، علاوه برآن، اجازه می دهیم که جامعه را نیز به فساد و انحطاط بکشانند.

حکم خدا و قوانین کشور برای همه است. بالاترین مصلحت، اجرای حکم خدا و حفظ دستاوردهای انقلاب است.

در فضای مجازی بدبینی چیز بدی نیست. فراموش نکنید که بدخواهانتان حتا یک خبر ساده برای اطلاع رسانی صرف و خیرخواهی شما منتشر نمی کنند، هرچند گاه با مخدراتی مثل موسیقی زیبا و جوکهای خنده دار تخدیرتان کنند.

باید در فضای مجازی گرد ببینید ، گرد یعنی چند بعدی. مسائل را تک ساحتی نبینید. قدیما خبرنگار خوب را می گفتند خبرنگار تخصصی. اما مسائل امروز بسیار نیازمند تحلیل چندوجهی است.

گعده ای نباشید ، برخی گعده ای اند؛ یعنی فقط خودشان و رفقا و هم فکران شان. سعی کنید با حلقه های بیشتری از مردم و مخاطب ارتباط بگیرید. همه رنگ های اجتماعی را ببینید و برای شان بنویسید و دلسوزی کنید.

 هرچه بیشتر عمیق شوید و عمیقتر و دورترها را ببینید. هیجانی نشوید و تحت هیچ عنوان و با هیچ بهانه ای هیجان زده نشوید. حجت داشته باشید؛ برای نوشتن و توزیع و حتی لایک و فالو کردن و نکردن. به اسم انقلابی گری و عدالتخواهی و مطالبه گری و نقد و غیره هیجان زده نشوید. شبکه اجتماعی فوران هیجان های کاذب است.

عصبی نکنید “رحما بینهم” باشید. تیزی و تندی کلام و متن را بگذارید برای دشمنان و بدخواهانتان. خودی را نقد کنید اما عصبی نکنید. این معیار ساده را فراموش نکنید؛ مخاطب تان ولو مخالف، با متن شما عصبی نشود. تنها وادار به تامل شود، ولو قبول نکند.

مجهیز شوید. کار رسانه ای ابزار می خواهد. همه ابزار جدید رسانه ای اعم از تولید صوت و تصویر و شبکه اجتماعی و سوادرسانه را خوب یاد بگیرد. داد نزنید ، استدلال کنید. اول خودتان قانع شوید بعد بنویسید. برای قوی شدن استدلال، زیاد مباحثه کنید. فراموش نکنید که دادزدن جزئی از استدلال نیست.

همیشه تماما حاضر باشید. هرگز غیبت نکنید. رصد دقیق و کامل و همراه با جزئیات از صحنه را داشته باشید. نبینید، نمیتوانید تحلیل کنید. تحلیل نکنید، درست پیش نمیروید.

عکس هوائی داشته باشید یعنی جزئی ببینید اما کلان تحلیل کنید. برای کلان تحلیل کردن باید روابط مسائل و عمق و مبانی شان را درک کنید. کلان نبینید، دچارظاهرگرائی و سطحی نگریها می شوید. نقشه کلان همیشه در دستتان باشد و بعد سراغ خبرها بروید. در این مسیر مرتبا آموزش پذیر باشید.

در نخستین سال‌های استفاده‌ی گسترده از اینترنت بسیاری فکر می‌کردند که آدم‌ها هرچه بیشتر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، مهربان‌تر و آگاه‌تر می‌شوند و دنیا جای پرصلح و صفاتری خواهد شد.

 اکنون در سال ۲۰۲۳ این باور کمی ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد. حالا به‌خوبی می‌دانیم که اینترنت انسان‌ها را به هم وصل می‌کند، اما لزوماً همدلی پدید نمی‌آورد. به‌قول ایان لزلی، روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی بریتانیایی: «اینترنت، در بدترین حالت، مثل دستگاه عظیم تولید نفرت متقابل می‌ماند.»

 در وهله‌ی نخست، مشکل از جذاب‌بودن مخالفت نشئت می‌گیرد. به‌قول پل گراهام، کارآفرین سیلیکون‌ولی: «مخالفت‌ بیش از موافقت‌ مردم را به هیجان می‌آورد.» آدم‌ها در هنگام مخالفت حرف‌های بیشتری برای گفتن دارند و البته در قیاس با موافقت، به‌سرعت برانگیخته می‌شوند. در نتیجه، مطالب یا نظرات ستیزه‌جویانه بیشتر لایک می‌خورند و بازتوییت می‌شوند.

مشکل اما از آنجا آغاز می‌شود که نظر مخالف را به هویتِ خود یا دیگران گره بزنیم. در این صورت، به‌جای آنکه ذهن خود را برای فهم دیدگاه دیگران آماده کنیم، از آن سپری می‌سازیم و بر دفاع از خویشتن تمرکز می‌کنیم.

 مشکل دیگر ـ و از نظر ما، مهم‌ترین آفت ـ از پرورش نوعی نخوت شناختی در شبکه‌ها‌ی اجتماعی سرچشمه می‌گیرد. شواهد نشان می‌دهد که شیوه‌ی پاداش‌دهی اینترنت به‌گونه‌ای است که افراد برآورد نادرستی از میزان دانایی خود دارند و آن را به‌گونه‌ای کاذب دست ‌بالا می‌گیرند.

 زیست‌محیط اینترنت با پاداش‌دادن به اتاق‌های پژواک و محیط‌های هم‌نظر و خودکامروا و تخریب روحیه‌ی پرسشگری و جست‌وجوی مجدانه‌ی حقیقت خصلت گشودگی به نظرات مخالف را از بین می‌برد.

به‌ عبارت‌ دیگر، اینترنت بر نخوت شناختی ما دامن می‌زند و خیال می‌کنیم بیش از آنچه می‌دانیم دانا هستیم. فیدها و الگوریتم‌های جهتمند شبکه‌ها‌ی اجتماعی ما را به درون اتاق‌های پژواکی می‌راند که در آن برای نظرات ما هورا می‌کشند و نظرات مخالف را دست می‌اندازند. جماعت دست‌چین‌شده‌ی خودمان ما را، که از چالش‌های جدی در امان مانده‌ایم، تشویق می‌کنند. بدین‌ ترتیب، کم‌کم توانایی‌مان برای خودارزیابی دقیق را از دست می‌دهیم و به‌تدریج خودمان را بسیار بیش از آنچه واقعاً هستیم آگاه می‌دانیم.

  اما فروتنی فکری چیست؟

ابتدا باید میان فروتنی، به‌طور عام، و فروتنی فکری، به‌طور خاص، فرق بگذاریم. درحالی‌که فروتنی، در معنای عمومی و اخلاقی خود، به نگرش انسان در مورد کاستی‌های خویش در «تمام حوزه‌ها» بازمی‌گردد، فروتنی فکری عمدتاً به «محدودیت‌های شناختی» راجع می‌شود.

 فروتنی فکری، به‌طور ساده و خلاصه، عبارت است از پذیرش محدودیت‌های فکریِ خودمان. بدیهی است که فروتنی فکری در این معنا ریشه‌ای دیرینه دارد و تبار آن به جهل سقراطی یا «دانم که ندانم» بازمی‌گردد. بااین‌حال، فروتنی فکری، در مقام حوزه‌‌ای مستقل و متمرکز از پژوهش‌های انسانی، مفهومی نو و مدرن به شمار می‌‌آید که در دهه‌های اخیر در مطالعات میان‌رشته‌ای بسط و گسترش یافته است. فروتنی فکری مفهومی چندوجهی است و براساس مدل‌های گوناگون تعاریفی متفاوت دارد.

 با این وصف، می‌توان برخی از مؤلفه‌هایی را برشمرد که پژوهشگران کمابیش بر سر آن توافق دارند:

•  پذیرش اینکه باورها و نظرات ما ممکن است اشتباه باشند؛
• آگاهی از خودفریبی ذهن و قبول محدودیت‌های فکری؛
• سعی در پرهیز از حالت تدافعی‌گرفتن در زمانی که نظرات‌مان به چالش کشیده می‌شوند؛
• توجه به نظرات دیگران و تأمل بر شواهد تازه‌ای که ممکن است به رد باور کنونی ما بینجامد.

طبق مطالعات انجام‌شده، کسانی که در آزمون‌های فروتنی فکری نمرات بالاتری می‌گیرند به احتمال زیاد در برابر دیدگاه‌های سیاسی و مذهبیِ مخالف رواداری بیشتر و تعصب کمتری از خود نشان می‌دهند و نسبت به دوستی با اعضای برون‌گروهی در پلتفرم‌های اجتماعی تمایل بیشتری بروز می‌دهند. همچنین احتمال کمتری دارد که از گروه‌های مخالف اهریمن‌سازی کنند یا به آنان انگ نادانی یا شرارت بزنند. به‌طورکلی، درحالی‌که تفکر بسته به تحقیر نظرات و استدلال‌های طرف مقابل می‌انجامد، فروتنی فکری بحث‌ها را به‌سوی گفت‌وگوهای محترمانه سوق می‌دهد.

اما چگونه می‌توانیم فروتنی فکری را در خود تقویت کنیم و آن را رواج دهیم؟

• خالی‌کردن موقتی انبار ذهن
•  تمرین استدلال مخالف
•  قدم‌نهادن در آن سوی پرچین‌هایی که طی سال‌ها در پیرامون شخصیت خود ساخته‌ایم.
•  تبدیل باور نادرست
•  هنر توجه‌کردن به نظرات متفاوت دیگران
•  رفتار توأم با درنگ به‌جای رفتار تکانشی
•  ابراز مخالفت در قالبی محترمانه و دوستانه

 در پی حقیقت باشیم، از زبان هرکس که خارج شود.