کرومی و لبوبو؛ بامزه و فانتزی یا شيطان‌پرستانه

️ در قدم اول باید حرف‌هایی مثل شيطان‌پرستانه بودن یا ارتباط با اجنه را کنار گذاشت، این‌ها ما را به چیزهایی ارجاع میدهد که نه شناختی ازش آن داریم و نه امکان شناخت. کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند اگر شیاد و کلاهبردار نباشند هدفشان این است که مخاطب را به ترس و انفعال بکشانند تا به حرفشان گوش کند.

لبوبو و کرومی به تازگی جای خود را در بازار پیدا کرده‌اند اما ماجرای شياطين دوست‌داشتنی چیز جدیدی نیست.
قبل از اینها مالیفیسنت، کروئلا، دراکولا و… شخصیت‌های اهریمنی بودند که در فیلم و انیمیشن‌ها دوست‌داشتنی جلوه داده شدند اما اثر تربیتی این اتفاق روی بچه‌ها چیست؟

ایجاد ارتباط ذهنی با موجود شیطانی دو میل را ایجاد یا تقویت می‌کند.
۱. میل به متمایز بودن، عصیان و سرکشی که تا حدی در دوره نوجوانی طبیعی است.
۲. ایجاد این ذهنیت که اگر شیطان آنقدرها بد نیست و می‌شود با او دوست شد یا چیزهایی که به آن امر می‌کند (دورغ، شرارت و…) هم چندان بد نباشد.

چیزی که باید توجه داشته باشیم این است که این اثرها قطعی و فوری نیستند، بلکه اغلب (استثنا هم وجود دارد) درازمدت و نسبی هستند. یعنی «کرومی» یک شخصیت از میان صدها شخصیت کارتونی مورد علاقه کودکان است و اثرش هم به همین مقدار است. بنابراین در برخورد با آن نباید گرفتار افراط و تفریط شد. اینکه خانواده و مدرسه مخالف استفاده از وسایلی با این طرح‌ها باشد از نظر تربیتی درست و موجه است اما جایی برای نگرانی زیاد یا برخورد تند وجود ندارد.

در یک جمله: دیدن انیمیشن کرومی یا علاقه به خریدن عروسک لبوبو خط قرمز تربیتی نیست اما علاقه‌ بیش از حد به این شخصیت‌ها باید والدین و مربیان را برای ایجاد جایگزین درست تربیتی هوشیار کند.