١۴ قانون بین‌المللی استفاده کودکان از اینترنت

قانون ١:
هرگز اجازه ندهید کودک‌تان هیچ پرسش‌نامه و یا لیست سؤالاتی را که شامل اطلاعات خصوصی و فردی خانواده و شخص خود او، مثل (نام، نشانی، محل کار والدین، نشانی مدرسه، شهر محل سکونت، جدول زمانی حضور غیاب خود و والدین، رموز کارت‌های اعتباری و یا هر کد امنیتی دیگر) را پر کند و برای کسی بفرستد. چرا که شکارچیان از طریق همین اطلاعات محل شما را شناسایی می‌کنند.

قانون ٢:
هرگز موافقت نکنید که فرزندتان با کسی که به‌طور آنلاین گفتگو می‌کند از نزدیک دیدار کند.

قانون 3: 
هرگز اجازه ندهید کودک‌تان در اتاق‌های گپ به‌تنهایی و بدون حضور سرپرست (والدین) وارد شود مگر آنکه طرف مقابل او را از قبل بشناسید و نسبت به اهداف او اطمینان داشته باشید.

قانون ۴:
اجازه ندهید پیغام‌های الکترونیکی جدید و یا لینک‌های نامربوط داخل صفحه را باز کند.

قانون ۵:
او اجازه ندارد پیغام الکترونیکی به افرادی که تازه با آن‌ها در محیط اینترنت آشنا شده بدهد.

قانون ۶:
هنگام گفتگوی الکترونیکی هرگز نباید موقعیت افراد منزل و یا بودونبود آن‌ها را به کسی اطلاع دهد.

قانون ٧:
به طمع به‌دست‌آوردن پول و یا هدیه هرگز در هیچ آگهی الکترونیکی ثبت‌نام نکند، مگر با اجازه والدین.

قانون ٨:
هرگز تصویر خود و یا اعضاء خانواده را برای کسانی که در محیط مجازی با آن‌ها آشنا شده ارسال نکند.

قانون ٩:
هرگز نباید محصولاتی را که با استفاده از کارت اعتباری و به‌صورت آنلاین خریداری می‌شود، را بخرد.

قانون ١0:
موارد سوءاستفاده از طریق اینترنت را برای کودک خود تعریف کنید. این کار می‌تواند به‌صورت ملموس به زبان قابل‌فهم و از طرف یک شخص مورداعتماد مانند معلم، مربی و یا پرستار بچه انجام شود.

قانون ١١:
از ابتدای راه‌اندازی اینترنت با کودکان شرط کنید که در ساعات معین و به مقدار معین و تحت نظارت شما حق استفاده از این فضای مجازی را دارند. گاه دیده می‌شود والدین به سبب مشغله زیاد به طور ناخواسته کودک را به‌سوی فضای مجازی می‌برند و از کم‌وکیف فعالیت‌های کودک اطلاعی ندارد.

قانون ١٢:
برای هر کدام از اعضاء خانواده یک کد ورودی بگذارید.

قانون ١٣:
کامپیوتر را در فضایی مشترک مثل اتاق نشیمن خانواده نگه‌داری کنید.

قانون ١۴:
هیچ برنامه امنیتی و محافظتی نمی‌تواند جای شما والدین عزیز را بگیرد.