نظریه رسانه ای شدن به دیدگاه مهمی در بررسی نقش رسانه ها در تغییر اجتماعی و فرهنگی بدل شده است.

مفهوم رسانه ای شدن برای برقراری ارتباط بلند مدت میان فرایندهایی که از یک سو در جریان تغییر رسانه ای و از سوی دیگر در تغییرات اجتماعی و فرهنگی رخ میدهند به کار می رود.

رسانه ای شدن به عنوان یک رویکرد نظری ، با اتخاذ رویکرد بر ساختگرایی اجتماعی با مطالعات فرهنگی یک دیدگاه نهادی در مورد رسانه ای شدن به بیش از یک شکل تفسیر شده و مورد استفاده قرار گرفته است .

برخی محققان ادعا میکنند که رسانه ای شدن پدیده عصر حاضر است و به توصیف ظهور جوامع اشباع شده از رسانه ها می پردازد در حالی که ادعای سایرین این است که می توان رسانه ای شدن را از ابتدای بشریت در استفاده بشر از ابزارهای واسطه ای برای ارتباطات مشاهده کرد.

اعتیاد اینترنتی (Internet Addiction) نوعی اختلال رفتاری است که در آن فرد به استفاده بیش از حد از اینترنت و ابزارهای مرتبط با آن مانند کامپیوتر، تلفن همراه، تبلت و … وابسته می‌شود. این وابستگی می‌تواند به حدی شدید باشد که بر زندگی فرد در جنبه‌های مختلف مانند روابط اجتماعی، تحصیلی، شغلی و سلامت جسمی و روانی او تأثیر منفی بگذارد.

علائم اعتیاد اینترنتی:

• استفاده بیش از حد از اینترنت: فرد زمان زیادی را به صورت آنلاین می‌گذراند و از انجام فعالیت‌های دیگر مانند کار، تحصیل، ورزش و تعاملات اجتماعی غافل می‌شود.

• عدم کنترل بر استفاده از اینترنت: فرد تلاش می‌کند تا زمان استفاده از اینترنت را محدود کند اما موفق نمی‌شود و به طور مداوم به اینترنت باز می‌گردد.

• علائم ترک: هنگامی که فرد از دسترسی به اینترنت محروم می‌شود، علائمی مانند اضطراب، تحریک‌پذیری، افسردگی و بی‌قراری را تجربه می‌کند.

• نادیده گرفتن تعهدات: فرد به دلیل استفاده بیش از حد از اینترنت، تعهدات خود در زمینه کار، تحصیل، خانواده و دوستان را نادیده می‌گیرد.

• مشکلات در روابط اجتماعی: فرد به دلیل صرف زمان زیاد در دنیای مجازی، روابط اجتماعی خود را از دست می‌دهد یا دچار مشکلاتی در این زمینه می‌شود.

• مشکلات جسمی: استفاده بیش از حد از اینترنت می‌تواند منجر به مشکلات جسمی مانند کمردرد، خستگی چشم، سردرد و مشکلات خواب شود.

• انزوای اجتماعی: فرد ممکن است ترجیح دهد بیشتر وقت خود را در دنیای مجازی بگذراند و از تعاملات اجتماعی واقعی دوری کند.

• اختلال در خواب: استفاده از اینترنت قبل از خواب می‌تواند چرخه خواب و بیداری را مختل کند.

خطرات اعتیاد اینترنتی:

• مشکلات روانی: اعتیاد اینترنتی می‌تواند منجر به افسردگی، اضطراب، اختلالات خواب، و حتی افکار منفی شود.

• مشکلات اجتماعی: فرد ممکن است روابط اجتماعی خود را از دست بدهد و دچار انزوا شود.

• مشکلات تحصیلی و شغلی: اعتیاد به اینترنت می‌تواند بر عملکرد تحصیلی و شغلی فرد تأثیر منفی بگذارد.

• مشکلات جسمی: مانند کمردرد، خستگی چشم، سردرد، چاقی و مشکلات گوارشی.

• خطرات امنیتی: افراد معتاد به اینترنت ممکن است در معرض خطرات امنیتی مانند هک شدن اطلاعات شخصی، فریب و سوءاستفاده قرار بگیرند.

• اختلال در روابط خانوادگی: اعتیاد به اینترنت می‌تواند منجر به تنش و درگیری در روابط خانوادگی شود.

راه‌های پیشگیری و درمان اعتیاد اینترنتی:

• محدود کردن زمان استفاده از اینترنت: تعیین زمان مشخص برای استفاده از اینترنت و پایبندی به آن.

• جایگزینی فعالیت‌های سالم: یافتن فعالیت‌های جایگزین مانند ورزش، مطالعه، گذراندن وقت با خانواده و دوستان.

• ارتباط با افراد دیگر: برقراری ارتباط با خانواده و دوستان و شرکت در فعالیت‌های اجتماعی.

• جستجوی کمک حرفه‌ای: در صورت عدم توانایی در کنترل استفاده از اینترنت، مراجعه به روانشناس یا مشاور.

 در صورت مشاهده علائم اعتیاد اینترنتی در خود یا دیگران، به دنبال کمک حرفه‌ای باشید.

فرامتن به مفاهیمی اشاره دارد که در یک متن به طور مستقیم بیان نمی‌شوند، اما از طریق زمینه، بافت، و عناصر مختلف متن قابل درک هستند. این مفاهیم می‌توانند شامل پیام‌های ضمنی، قالب‌ها، و احساسات کلی باشند که نویسنده قصد دارد به خواننده انتقال دهد.

به زبان ساده‌تر، فرامتن به معنای برداشت و تفسیر اطلاعاتی است که فراتر از کلمات و جملات نوشته شده قرار دارد. برای مثال، در یک داستان، شخصیت‌ها، محیط، و رویدادها ممکن است به نوعی اطلاعات و پیام‌های عمیق‌تری را درباره جامعه، اخلاق، و زندگی منتقل کنند که فقط با خواندن سطحی متن قابل مشاهده نیست.

در ادبیات و تحلیل متن، درک فرامتن به خواننده کمک می‌کند تا به معنای عمیق‌تری از اثر برسد و ارتباط بهتری با موضوعات مختلف برقرار کند.

فرامتن‌ها در جنگ شناختی اثر ویژه‌ای بر روی مخاطب دارند.

آستروتورفینگ (Astroturfing) به عملیاتی گفته می‌شود که در آن، یک سازمان یا فرد، تلاش می‌کند تا به نظر برسد که نظرات یا دیدگاه‌های عمومی به طور خودجوش و از سوی افراد عادی بیان می‌شود، در حالی که در واقع این نظرات از سوی خود آن سازمان یا فرد هدایت و سازماندهی شده‌اند.

به عبارت ساده‌تر، آستروتورفینگ نوعی تبلیغات پنهان است که در آن، تلاش می‌شود تا نظر مردم را به گونه‌ای جلب کنند که گویی این نظرات از سوی گروهی از افراد عادی و مستقل بیان شده است، در حالی که در واقع این نظرات از سوی یک منبع خاص و با هدف خاصی هدایت می‌شوند.

مثال‌هایی از آستروتورفینگ:

• ایجاد نظرات جعلی در شبکه‌های اجتماعی برای حمایت از یک محصول یا خدمات خاص.

• استخدام افراد برای نوشتن نظرات مثبت در مورد یک شرکت یا محصول در وب‌سایت‌ها و فروم‌ها.

• انتشار مقالات یا پست‌های وبلاگی که به نظر می‌رسد از سوی افراد عادی نوشته شده‌اند، اما در واقع توسط یک شرکت یا سازمان تأمین مالی می‌شوند.

• سازماندهی کمپین‌های آنلاین که به نظر می‌رسد از سوی گروهی از افراد عادی به راه افتاده‌اند، اما در واقع توسط یک گروه لابی یا سیاسی هدایت می‌شوند.

هدف از آستروتورفینگ:

• تأثیرگذاری بر افکار عمومی: با ایجاد حس حمایت عمومی از یک ایده یا محصول، آستروتورفینگ می‌تواند افکار عمومی را به نفع سازمان یا فردی که آن را اجرا می‌کند، تغییر دهد.

• افزایش اعتبار: با ایجاد تصویری از حمایت عمومی، آستروتورفینگ می‌تواند به افزایش اعتبار یک محصول، خدمات یا سازمان کمک کند.

• تأثیرگذاری بر تصمیم‌گیری‌ها: با ایجاد حس حمایت عمومی، آستروتورفینگ می‌تواند بر تصمیم‌گیری‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تأثیر بگذارد.

چرا آستروتورفینگ نگران‌کننده است؟

• فریب دادن مردم: آستروتورفینگ مردم را فریب می‌دهد و باعث می‌شود که آنها به اطلاعات نادرست یا گمراه‌کننده اعتماد کنند.

• نقض شفافیت: آستروتورفینگ شفافیت را نقض می‌کند و مانع از آن می‌شود که مردم بدانند چه کسی در پشت نظرات و دیدگاه‌های بیان‌شده قرار دارد.

• تضعیف مردم سالاری دینی: آستروتورفینگ می‌تواند به تضعیف مردم سالاری دینی و فرآیندهای تصمیم‌گیری منجر شود، زیرا مردم نمی‌توانند به طور صحیح و بی‌طرفانه در مورد موضوعات مختلف قضاوت کنند.

آیا برای فضایی که بیشترین وقت خود را در آن می‌گذرانیم، یعنی فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، استانداردی وجود دارد؟

«فابینگ» بی اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به تلفن همراه یک اختلال رفتاری جدید است. فابینگ عملی است که باعث می‌شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران به تلفن خود نگاه کنند.