واشنگتن‌پست در گزارشی نوشت: پیجرهایی که در لبنان منفجر شد، توسط موساد طراحی و در اسرائیل مونتاژ شده بود. هدف این بوده که هر ۲ دست کاربران پیجرها منفجر شود و دیگر توان جنگیدن علیه اسرائیل را نداشته باشند.

طبق ادعای این روزنامه «هیچ‌یک از کاربران مشکوک نبودند که یک بمب اسرائیلی همراهشان دارند و یکی از شوم‌ترین قسمت‌های ماجرا روش رمزگشاییِ دومرحله‌ای بود که تضمین می‌کرد اکثر کاربران هنگام انفجار، پیجرها را با ۲ دست نگه دارند.»

این روزنامه نوشته که «این پیجر کمی حجیم بود اما برای سالم‌ماندن در شرایط میدان جنگ ساخته شده بود. این دستگاه دارای طراحی تایوانی ضدآب و باتری بزرگی بود که می‌توانست ماه‌ها بدون شارژ کار کند.  

مهم‌تر از همه، هیچ خطری وجود نداشت که پیجرها توسط اسرائیل ردیابی شوند. رهبران حزب‌الله آنقدر تحت‌تأثیر قرار گرفتند که ۵ هزار دستگاه از آن را خریدند و در ماه فوریه شروع به تحویل آن‌ها به جنگجویان سطح متوسط و پرسنل پشتیبانی کردند.

تقریباً همه‌ی ما دوست داریم که به خانواده و دوستانمان نشان دهیم که به کجا سفر کردیم، کجا غذا خوردیم، با چه کسانی ملاقات کردیم و عکس‎هایی از بازدیدمان از مکان‎های مختلف را در معرض استفاده‌ی عموم قرار می‌دهیم بدون اینکه از عواقب آنها آگاهی داشته باشیم.

هر عکسی که می‌گیریم شامل داده‌های EXIF خلاصه شده‌ی Exchangeable Image File Format است که جزئیاتی مانند نوع دوربین، مدل گوشی و حتی زمان ثبت عکس را در خود جای داده است. دستگاه‌های مدرنِ دارای جی‌پی‌اس (تقریباً تمام گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و برخی دوربین‌ها) به‌صورت پیش‌فرض، مکان دقیق ثبت عکس را هم در داده‌های EXIF ذخیره می‌کنند.

حتی اگر پیوند کردن مکان روی عکس را در گوشی خود غیر فعال کرده باشیم، باز هم برنامه‌ها و شگردهای زیادی وجود دارند که می‌توانند مکان را از روی عکس شناسایی کنند.

پس قبل از اشتراک‌گذاری عکس‌های شخصی‌تان کمی در مورد عواقب این کار بیندیشید. هر کسی با نیت نادرست می‌تواند عکس‌هایی را که آپلود کرده‌اید، پیدا کند و اطلاعات حساسی مانند محل زندگی، محل کار یا مکان‌هایی را که اغلب به آنجا می‌روید به‌دست بیاورد.

نیروهای سایبری جبهه مقاومت ضمن ارسال پیامک با سرشماره فرماندهی جبهه داخلی رژیم صهیونسیتی (oref) که وظیفه ارسال پیام های اضطراری را بر عهده دارد، برای ساکنین سرزمینهای اشغالی پیامکی را مبنی بر بروزرسانی اپلیکیشن مربوطه ارسال نمود، با کلیک بر روی لینک پیامک کلیه دیتاهای گوشی همراه تخلیه گردیده است.
در ادامه نیز پیامکی با سر شماره شهید سنوار با متن"با ترور سنوار، بی بی دربهای جهنم را به روی یهودیان گشود”
ضمنا این پیام برای بالغ بر ۶ میلیون نفر ارسال گردید.

آیا برای فضایی که بیشترین وقت خود را در آن می‌گذرانیم، یعنی فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، استانداردی وجود دارد؟

دلایل مهم بودن استانداردهای فضای مجازی:

🔸 امنیت:
استانداردها، خطوط قرمز را مشخص می‌کنند و از حریم خصوصی و امنیت کاربران محافظت می‌کنند.

🔸 کیفیت محتوا:
استانداردها، معیارهایی برای سنجش کیفیت محتوا ارائه می‌دهند و از انتشار اطلاعات نادرست و گمراه‌کننده جلوگیری می‌کنند.

🔸 تعاملات سالم:
استانداردها، چارچوبی برای تعاملات سالم و سازنده در فضای مجازی فراهم می‌کنند.

🔸رشدوتوسعه:
استانداردها، محیطی امن و قابل اعتماد برای رشد و توسعه کسب‌وکارهای آنلاین و نوآوری‌های دیجیتال ایجاد می‌کنند.

نیاز است که به این سوالات فکر کنیم:
• آیا استانداردهای فعلی فضای مجازی، نیازهای کاربران را برآورده می‌کنند؟
• چه استانداردهایی برای بهبود کیفیت محتوا و تعاملات در شبکه‌های اجتماعی ضروری است؟

واژه‌ی «اینفودمیک» از دو واژه‌‌ی Information به معنی اطلاعات و pandemic به معنی همه‌گیری و شیوع تشکیل شده است و به معنای کلی انتشار گسترده و سریع اطلاعات وسیع، دقیق و غیر دقیق و گاهی بدون منبع در مورد موضوعی خاص است.

این  اطلاعات ناصحیح ممکن است توسط افراد، گروه‌ها، رسانه‌ها یا سازمان‌ها  با هدف ایجاد ترس، تبلیغات غلط، یا تاثیرگذاری بر قضاوت عمومی منتشر شوند.

اصطلاح Infodemic ابتدا در دهه ۲۰۰۰ توسط سازمان بهداشت جهانی برای بیان شیوع اطلاعات نادرست در مورد بیماری‌هایی مانند ایدز و ویروس زیکا به کار گرفته شد. با شیوع ویروس کرونا در سال ۲۰۱۹، این اصطلاح به طور گسترده‌تری به کار گرفته شد و به شیوع اطلاعات نادرست در مورد ویروس کرونا و درمان آن اشاره کرد.

یه طور کلی، Infodemic می‌تواند باعث کاهش اعتماد عمومی بین مردم و گسترش رسانه‌های جعلی شود.

‌‌‌

مطالعه‌ای که به تازگی در مجله روان‌شناسی تجربی عمومی توسط متخصصان دانشگاه تورنتو انجام شده، تأثیرات روان‌شناختی «پیمایش دیجیتال» را بررسی کرده است.

پیمایش دیجیتال به رفتاری اشاره دارد که در آن افراد هنگام تماشای ویدیوهای آنلاین، به سرعت بین ویدیوها جابه‌جا می‌شوند یا بخش‌هایی از ویدیوها را سریعا رد می‌کنند.

در آزمایش‌هایی با بیش از ۱۲۰۰ شرکت‌کننده، تَم نشان داد که افراد هنگام احساس کسالت با تماشای ویدیوهای متنوع با موضوعات مختلف، فکر می‌کنند این کار کسالت آنها را برطرف می‌کند اما در نهایت بیشتر بی‌حوصله می‌شوند.