آیا برای فضایی که بیشترین وقت خود را در آن می‌گذرانیم، یعنی فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، استانداردی وجود دارد؟

دلایل مهم بودن استانداردهای فضای مجازی:

🔸 امنیت:
استانداردها، خطوط قرمز را مشخص می‌کنند و از حریم خصوصی و امنیت کاربران محافظت می‌کنند.

🔸 کیفیت محتوا:
استانداردها، معیارهایی برای سنجش کیفیت محتوا ارائه می‌دهند و از انتشار اطلاعات نادرست و گمراه‌کننده جلوگیری می‌کنند.

🔸 تعاملات سالم:
استانداردها، چارچوبی برای تعاملات سالم و سازنده در فضای مجازی فراهم می‌کنند.

🔸رشدوتوسعه:
استانداردها، محیطی امن و قابل اعتماد برای رشد و توسعه کسب‌وکارهای آنلاین و نوآوری‌های دیجیتال ایجاد می‌کنند.

نیاز است که به این سوالات فکر کنیم:
• آیا استانداردهای فعلی فضای مجازی، نیازهای کاربران را برآورده می‌کنند؟
• چه استانداردهایی برای بهبود کیفیت محتوا و تعاملات در شبکه‌های اجتماعی ضروری است؟

واژه‌ی «اینفودمیک» از دو واژه‌‌ی Information به معنی اطلاعات و pandemic به معنی همه‌گیری و شیوع تشکیل شده است و به معنای کلی انتشار گسترده و سریع اطلاعات وسیع، دقیق و غیر دقیق و گاهی بدون منبع در مورد موضوعی خاص است.

این  اطلاعات ناصحیح ممکن است توسط افراد، گروه‌ها، رسانه‌ها یا سازمان‌ها  با هدف ایجاد ترس، تبلیغات غلط، یا تاثیرگذاری بر قضاوت عمومی منتشر شوند.

اصطلاح Infodemic ابتدا در دهه ۲۰۰۰ توسط سازمان بهداشت جهانی برای بیان شیوع اطلاعات نادرست در مورد بیماری‌هایی مانند ایدز و ویروس زیکا به کار گرفته شد. با شیوع ویروس کرونا در سال ۲۰۱۹، این اصطلاح به طور گسترده‌تری به کار گرفته شد و به شیوع اطلاعات نادرست در مورد ویروس کرونا و درمان آن اشاره کرد.

یه طور کلی، Infodemic می‌تواند باعث کاهش اعتماد عمومی بین مردم و گسترش رسانه‌های جعلی شود.

‌‌‌

مطالعه‌ای که به تازگی در مجله روان‌شناسی تجربی عمومی توسط متخصصان دانشگاه تورنتو انجام شده، تأثیرات روان‌شناختی «پیمایش دیجیتال» را بررسی کرده است.

پیمایش دیجیتال به رفتاری اشاره دارد که در آن افراد هنگام تماشای ویدیوهای آنلاین، به سرعت بین ویدیوها جابه‌جا می‌شوند یا بخش‌هایی از ویدیوها را سریعا رد می‌کنند.

در آزمایش‌هایی با بیش از ۱۲۰۰ شرکت‌کننده، تَم نشان داد که افراد هنگام احساس کسالت با تماشای ویدیوهای متنوع با موضوعات مختلف، فکر می‌کنند این کار کسالت آنها را برطرف می‌کند اما در نهایت بیشتر بی‌حوصله می‌شوند.

وقتی غذایی پرحجم و متضاد، سیستم گوارش انسان را بهم می‌ریزد، این حجم هله‌هوله‌های خبری نیز ذهن و مغر آدمی را از هم گسیخته میکند! بی‌تردید، شکل و محتوای هر خبری، بر سلامت روانی ما تاثیرگذار است. تاثیرات مستقیم بر روحیه ما و در نتیجه، تفکر و رفتار ما تغییر میکند.

تکرار روزانه اخبار، بویژه درباره موضوعات و وقایعی که امکان اثرگذاری از طرف فرد بر روی آن نیست، بالاخره او را منفعل میکند. این اخبار چنان فرد را تحت فشار می‌گذارد که در نهایت، دچار یک جهان‌بینی بدبینانه، بی‌احساس، نیشدار و جبری می‌شود! عنوانی که از آن به «بی‌پناهی اکتسابی» یا Learned Helplessness یاد می شود!

همراه با حالاتی چون:
▫️افزایش هیجانات کاذب
▫️قضاوت های سطحی و ناصحیح
▫️دوری از دنیای واقعی و انزواطلبی
▫️فاجعه سازی و بزرگنمایی از وقایع
▫️خلاصه‌خوانی و بی‌توجهی به مطالب عمیق و در نهایت «کم عمق شدن اندیشه‌ها»
▫️تاثیر پذیری افراطی از اطلاعات ارسالی از منبع خبر
▫️افزایش امکان ابتلا به برخی از مشکلات روانپزشکی چون: ترس، اضطراب، افسردگی و پرخاشگری
▫️تحریک مفرط منطقه Limbic مغز و ترشح مواد بیوشیمایی که در نهایت موجب تضعیف سیستم ایمنی بدن می‌شود. به عبارتی، بدن همیشه خود را در وضعیت استرس مزمن احساس می‌کند.

چه باید کرد؟
▫️انتخاب آگاهانه خبر و پرهیز از دانلود هر بسته صوتی یا تصویری
▫️مدیریت زمان حضور در فضای مجازی
▫️توجه به فعالیت های هدفمند در دنیای واقعی(بویژه: فعالیت‌های ورزشی، هنری و اجتماعی)

در دنیای دور و بر ما، اتفاقات بد زیادی می‌افتد و واقعاً جای تأمل دارد که دانستن این همه اطلاعات ناگوار، به چه کارمان می آید که باید از آنها آگاه بود! این «اتفاقات بد» شامل جنایات، قحطی، گرسنگی، جنگ، خشونت، ناآرامی‌های سیاسی، بی‌عدالتی و.. است.

از طرفی رسانه‌ها، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، تمایل سیری ناپذیری برای احساسی کردن اخبار خود داشته و صرف نظر از کم بودن احتمال وقوع، آنها را پررنگ می سازند و با هیجانی کردن داستان خبر، از هر موقعیتی در جهت جلب توجه مخاطبین، سودجویی و گاهاً ایجاد رعب و وحشت استفاده میکنند.

سوال مهم این است‌که: از بین هزاران هزار گزاره خبری که در یکماه گذشته خوانده یا شنیده‌اید، کدامیک از آنها توانسته است در تصمیم بهتر برای امور مهم و تاثیرگذار زندگی یا مثلا کسب ‌و کار بهترتان، نقش داشته باشد و دردی از شما دوا کند!

چندی پیش یورو نیوز، خبری را منتشر کرد که آلیسیا فرامیس، هنرمند اسپانیایی، قصد دارد تابستان امسال، طی مراسمی با هولوگرام ساخته شده با هوش مصنوعی در روتردام هلند ازدواج کند؛ وانگهی با تحولات خیره‌کننده هوش مصنوعی، طولی نکشید که خبر از ازدواج با هوش مصنوعی انسان‌نما که ابعاد فیزیکی دارد، به گوش رسید.

انتشارات معروف Routledge اخیرا کتابی با عنوان (آینده هوش در سال ۲۰۵۰) منتشر کرده که بخش‌هایی از آن توسط راقم مطالعه شد.

مولفان این کتاب که از اعضای هیئت علمی از دانشگاه‌های برند جهان هستند، پیش‌بینی کرده‌اند، به سبب جذابیت‌های فوق‌العاده هوش مصنوعی انسان‌نما از نظر عاطفی و جنسی، تا سال ۲۰۵۰، ده درصد از کل ازدواج‌ها و ارتباطات جنسی در جهان، با هوش مصنوعی انسان‌نما رخ خواهد داد.

مؤلفان در این کتاب در تایید ادعاها، مصاحبه‌هایی با شخصیت‌های برجسته علمی و صاحبان شرکت‌های هوش مصنوعی ترتیب داده‌اند.

توجه داشته باشیم، این نوع ازدواج‌ها مانند کلیپ فوق، با هولوگرام رخ نمی‌دهد، بلکه با هوش مصنوعی انسان‌نمایی است که ابعاد قابل لمس فیزیکی دارد…

این تنها نمونه‌ای از هزاران تحولی است که جهان در انتطار آن است. دانشگاه‌ها و به‌ویژه‌ حوزه‌های علمیه با آینده‌‌پژوهی باید به مواجهه با چالش‌ها و فرصت‌های هوش مصنوعی بروند.

 آیندگان درباره این رهبر الهی، بیشتر خواهند گفت…