آزار و مزاحمت در فضای مجازی واقعی است! اگر کسی در اینترنت به شما پیام‌های تهدیدآمیز می‌فرستد یا احساس خطر می‌کنید، منتظر نمانید!

هر لحظه‌ای که سکوت می‌کنید، ممکن است او یک قدم جلوتر بیاید.زورگیری، تهدید و مزاحمت‌های آنلاین می‌توانند به دنیای واقعی هم کشیده شوند! نگذارید ترس شما را اسیر کند.

با یک فرد بزرگ‌تر، خانواده یا یک دوست مورد اعتماد صحبت کنید! شما تنها نیستید، اما اگر سکوت کنید، خطر واقعی‌تر می‌شود…

معایب بازی‌‌های‌ آنلاین عبارتند از:

1️⃣اعتیادآوری: برخی از افراد ممکن است به صورت زیادی وقت خود را در بازی‌های آنلاین صرف کنند و از واقعیت دور شوند که می‌تواند به اعتیاد تبدیل شود.

2️⃣تاثیرات اجتماعی: برخی از بازی‌های آنلاین ممکن است منجر به ایجاد نقض‌های اجتماعی مانند رفتارهای نادرست، توهین یا مورد سواستفاده قرارگیرند.

3️⃣امنیت: برخی از سکوهای بازی آنلاین ممکن است دچار نقصان امنیتی شوند که موجب دسترسی غیرمجاز به اطلاعات شخصی کاربران می‌شوند.

4️⃣هزینه‌های پنهان: برخی بازی‌های آنلاین از سیستم میکروترانزکشن استفاده می‌کنند که می‌تواند به هزینه‌های ناخواسته برای بازیکنان منجر شود.

5️⃣محدودیت‌های زمانی: برخی از افراد ممکن است به علت بازی آنلاین زمان زیادی از وقت‌شان را در جلب توجه دیگران بگذرانند و زمان کافی برای انجام وظایف روزمره‌شان نداشته باشند.

6️⃣از دست دادن ارتباطات واقعی: تمرکز زیاد بر بازی‌های آنلاین ممکن است منجر به کاهش ارتباطات واقعی با خانواده و دوستان شود.

این تنها برخی از معایب بازی‌های آنلاین هستند و هر بازیکن می‌تواند با توجه به شرایط و ترجیحات شخصی خود، از این معایب پیش بینی کند و برای اجتناب یا مدیریت آن‌ها تصمیم بگیرد.

اتحادیه اروپا به‌زودی اقداماتی برای حفاظت از کودکان در فضای آنلاین اجرا خواهد کرد. براساس اسناد جدید، کشورهای عضو قصد دارند سن بلوغ دیجیتال را تعیین کرده و برای دسترسی کودکان به رسانه‌های اجتماعی، رضایت والدین را الزامی کنند. این تصمیم به‌ویژه در شرایطی اتخاذ می‌شود که نگرانی‌ها درباره تاثیرات منفی استفاده از رسانه‌های اجتماعی و مدت زمان طولانی که کودکان در این فضا سپری می‌کنند، رو به افزایش است.

این طرح با هدایت یونان و حمایت فرانسه و اسپانیا، به دنبال پاسخی به اقداماتی است که سال گذشته در استرالیا برای تعیین حداقل سن ۱۶ سال برای ورود به برخی رسانه‌های اجتماعی انجام گرفت.

وزرای دیجیتال اتحادیه اروپا در ژوئن آینده این پیشنهاد را مورد بحث قرار خواهند داد.

حمایت‌ها از این طرح نشان‌دهنده یک تغییر بزرگ در نگرش به استفاده از فناوری و تلاش برای ایجاد فضایی امن‌تر برای کودکان است.

ما معمولاً در زمان‌های آسیب‌پذیری مثل خستگی، ناراحتی یا تنهایی سراغ اینستاگرام می‌رویم و دقیقاً در این لحظات با بهترین تصویرهای دیگران مواجه می‌شویم، با ویترین دست‌چین شده زندگی دیگران. زُل زدن به این ویترین و باور کردن آن مثل خوردن سم، اندک اندک آدم را ناکار می‌کند!

بیشتر ما بعد از یک روز سختِ کاری، وقتی که زندگی واقعی حسابی انرژی و امیدمان را دزدیده و خسته روی مبل لم داده‌ایم وارد اینستاگرام می‌شویم. چه می‌بینیم؟

یک نفر ویدیویی از سفرش به تایلند را پُست کرده است. جنگل‌های سر سبز، دریای فیروزه‌ای، لبریز از رنگ و زیبایی و آرامش. ما یادمان می‌آید که خیلی وقت است حسرت سفری از این دست داریم.

یک نفر توی رستورانی لوکس با همسر خوش‌قیافه‌اش عکس گرفته در حالیکه میز جلویشان پر از غذاهای گرانقیمت است. ما نه فقط گرسنه می‌شویم بلکه حس می‌کنیم همسرمان چندان زیبا نیست.

یک نفر عکس‌هایی از خودش قبل و بعد از عمل زیبایی یا فیت شدن وزنش گذاشته. ما با ناامیدی به شکم برآمده و چربی‌های پهلویمان دست می‌کشیم. به دماغمان فکر می‌کنیم که انگار خیلی بزرگ است یا به لب‌هایمان که انگار زیادی کوچک است!

یک نفر عکسی از ماشین یا ویلای لوکسش گذاشته و غیرمستقیم به ما می‎‌گوید که به درآمد خوبی رسیده! دیدن این عکس یادمان می‌آورد که فقیرتر از چیزی هستیم که فکر می‌کردیم.

دیدن مداوم این اتفاقات وقتی ما در پایین‌ترین نقطه‌ی انرژی و رضایت شخصی هستیم خطرناک است چون به شدت احساس ناکامی و شکست را درونمان تقویت می‌کند. ما فراموش می‌کنیم که دیگران در شبکه‌های اجتماعی معمولاً تصاویر گلچین شده، فیلتردار و نمایشی از لحظه‌های خاص زندگی‌شان را منتشر می‌کنند نه روزهای بد، ترس، دعوا و افسردگی‌شان را.

چرا ما خودمان را با دیگران مقایسه می‌کنیم؟

لئون فستینگر روانشناس اجتماعی آمریکایی در تئوری مقایسه اجتماعی (Social Comparison Theory) می‌گوید انسان‌ها ذاتاً تمایل دارند خودشان را با دیگران مقایسه کنند تا بتوانند جایگاه، توانایی‌ها و احساس خودارزشمندی‌شان را بسنجند. نوعی از مقایسه که وادارمان کند رشد کنیم مفید است اما بیشتر ما گرفتار مقایسه تخریبی می‎‌شویم.

پس ما ناخودآگاه هر لحظه در حال مقایسه خود با دیگران هستیم. در عصر حاضر شبکه‌های اجتماعی به خاطر نمایش دادن بُرش‌های زندگی موفق دیگران، احساس شکست و ناکامی را درون ما به شدت تقویت کرده‌اند.

چه باید کرد؟

من به جای توصیه‌هایی مثل «خودمان را مقایسه نکنیم»، «اینستاگرام را حذف کنیم»، «پسته بخوریم!» و … «یادآوری فعالانه‌» را پیشنهاد می‌کنم، اینکه هر ویدیو یا عکسی از این جنس می‌بینیم به خودمان یادآوری کنیم که  «این تمام واقعیت آن فرد نیست» و فقط «یک بُرش نازک از زندگی کسی است که ما چیز زیادی در مورد آن نمی‌دانیم».

پژوهشگران دانشگاه سیمون فریزر کانادا در تحقیقی جدید هشدار داده‌اند که استفاده بیش از حد از شبکه‌های اجتماعی می‌تواند به بروز اختلالات روانشناختی منجر شود.

بر اساس این مطالعه، کاربرانی که زمان زیادی را در این پلتفرم‌ها سپری می‌کنند، بیشتر در معرض توهم، خودشیفتگی و اختلال بدشکلی بدن قرار دارند.

«ابهام، پیچیدگی و چند بعدی بودن؛ اینها مهم ترین ویژگی های مدرن ترین شیوه جنگی است. جنگی که در دنیا به آن Hybrid War و در ایران به آن جنگ ترکیبی می گویند.

جنگ هیبریدی یا همان جنگ ترکیبی به راهبرد پیچیده‌ای اطلاق می‌شود که ترکیبی از نبردهای متعارف، نامتعارف، سایبری، روانی و اطلاعاتی را در خود جای می‌دهد.

به عقیده “سان تزو” نویسنده کتاب “هنر جنگ"، ویران کننده ترین حمله، حمله به استراتژی دشمن است. کتاب سان تزو سال‌هاست که در دانشکده های نظامی و علوم استراتژیک و نظامی و امنیتی و عملیاتی تدریس می‌شود.

جنگ‌ها همیشه و در همه حال در شرف تغییر شکل و استراتژی و هدف و رویکرد هستند. به همین دلیل هم هست که یک هوشیاری همیشگی در مقابل دشمن، جزء بایدهای یک نظام مستقل و دارای دشمنان بسیار است.