مرد عنکبوتی قهرمانی افسانه‌ای است که پیش از حضورش در عرصه‌ی سینما، نخست در سال ۱۹۶۲م، توسط پدیدآورنده‌ی اصلی‌ترین شخصیت‌های کمیک در جهان و بازیگر، تهیه‌کننده و نویسنده یهودی آمریکا، یعنی استن لی (Stanley Martin Lieber) به‌وجود آمد و توسط استیو دیتکو (Steve Ditko) طراحی و با سرمایه‌ی شرکت جهان‌گستر مارول (Marvel Comics) و در قالب مجله و کتاب کمیک (Comic book) به جهانیان عرضه گردید.

مرد عنکبوتی در واقعیت پنهان خود در تعارضی آشکار با دین حَق و این فرموده‌ی خداوند متعال در قرآن کریم که می‌فرماید: مَثَلُ الَذینَ اتَّخذوا مِنْ دونِ اللّهِ اولیاءَ کمَثلِ العنکبوتِ اتَّخَذَتْ بیتاً وَ اِنَّ أَوْهَنَ البیوتِ لبیتُ العنکبوتِ (عنکبوت : ۴۱) سعی می‌کند تا تنها با کمک نیش یک عنکبوت، اسطوره‌ای شکست‌ناپذیر خلق نماید که فقط با اتکا به قدرت انسانی خود با بدی‌ها به مبارزه برخاسته! و بدین‌ترتیب مخاطبان خود را به چنان شگفت‌زدگی بصری می‌رساند که آرزوی دوستی و محبت با او را در دل می‌پرورانند.

واقعیت پنهان مرد عنکبوتی شاید برای بسیاری مشخص نباشد و تا به آینده نیز هیچ‌گاه ستیز مستقیم او با دین حَق برای بسیاری از مخاطبان معلوم نگردد؛ اما آن‌چه که بدون هیچ تردیدی برای هر مخاطبی قابل فهم و درک می‌باشد، حضور مرد عنکبوتی به‌عنوان شخصیتی لیبرال و بر بستر تفکر سکولاریسم است که به‌نوعی ویژه از ماهیت قُدسی قانون و قراردادهای اجتماعی در جامعه‌ی پیرامونی خود دفاع می‌نماید.

سخن در باب سکولاریسم بسیار است، اما آن‌چه که اهمیت دارد، فهم این نکته است که تفکر سکولار به‌عنوان مروّج دینی بَشرمحور در قالب لیبرالیسم، به‌گونه‌ای تنظیم شده که از قابلیت جذب تمامی تفکرات مختلف خدامحور برخوردار باشد و حضور تمامی ادیان را در حوزه‌ی روابط فردی هریک از انسان‌ها محترم بشمارد. این دین بشری تنها تفکر متعارض خود را دین حق می‌داند که ادعای پاسخ‌گویی به تمامی نیازهای بشری را داشته و برنامه‌ای برای رهیافت انسان به سعادت در دنیا و آخرت ارائه می‌دهد.

به این ترتیب، تنها تعارض سکولاریسم با سایر ادیان در نفی دین حق و تقابل مستقیم با آن است که در این مسیر و در گام نخست، سکولارها با ارائه‌ی ذهنیتی متحجرانه از این دین، سعی می‌نمایند تا مشروعیت حضور اجتماعی و موجّه بودن اظهار نظر کتاب آسمانی مبتنی بر دین حق را به عصر سنّت (Tradition) محدود نموده و با یادآوری تکامل انسان، تجدد یا مدرنیسم (Modernism) را سرآغاز فصل جدیدی معرفی سازند که لازم است در آن تبیین مناسبات شهروندی به‌گونه‌ای بشری و منطبق با نیازهای جدید انسان مدرن، مورد بازبینی قرار گرفته و در این مسیر، شعار فریبنده‌ی جدایی دین از سیاست، برای تببین نحوه‌ی کنار کذاشتن دین حَق و اتخاذ روش برآمده از دین لیرالیسم، در جهت اداره‌ی بهتر امور دولت‌ها و حکومت‌ها فریاد زده می‌شود.

بر سر این فیلم شاید حرف های زیادی زده شود . اما مهم محتوای فیلم است آنچه نقل می‌شود مهم است و آنچه برداشت میشود مهم تر …

ژانر کمدی معمولا ژانری است که هدفش خنداندن مخاطب است اما گاهی اوقات محتوایی عمیق تر را به مخاطب خود تزریق میکند. مخاطب برایش مهم نیست که چه چیزیی را می شنود یا می بیند مهم خنده‌ایست که از فیلم دریافت میکند.

 این فیلم در خنده‌گرفتن به لحظه موفق نبود؛ شوخی‌هایی که متاسفانه دیگر برایمان در فیلم های کمدی عادی شده و بیننده از حرف های رکیک سکانس‌های لودگی وادار به خنده می شود. داستان فیلم درباره سه جوان به نام های اسماعیل ( بهرام افشاری ) ؛ سعید ( هادی کاظمی ) ؛ و صفا ( ایمان صفا) که آرزو اجرای کنسرت و شهرت را دارند.

زمان فیلم در زمان قبل از انقلاب قرار دارد و بر اساس شرایط موجود آنها را مجبور به چیزی می‌کنند که در ظاهر علاقه ای به آن ندارند؛ اما اسماعیل برای رسیدن به نامزدش فرنگیس ( الناز حبیبی ) بر خلاف میلش قبول می‌کند که برای اعلا حضرت شعر بخواند.

سعید (هادی کاظمی ) ؛ شخصیتی بی طرف و ترسو که زود شرایط را قبول می‌کند؛ در سکانسی که از طرف ساواک به کافه می آیند اسماعیل و صفا از خود مقاومت نشان می‌دهند اما سعید تسلیم می‌شود. سعید حتی از ابراز علاقه اش به پری، خواهر اسماعیل ( الهه حصاری) خود داری می‌کند و کاملا محتاط است، همین شخصیت بعد از انقلاب در کمیته مشغول است؛ او که آهنگساز کاواره بود حالا به شخصیتی مذهبی و انقلابی تبدیل شده است.

صفا؛ ( ایمان صفا ) شخصیتی که قبل از انقلاب مخالف رژیم پهلوی است؛ او آزاد منش است و برای خواسته‌اش می‌جنگد؛ سست عنصر نیست، پای انتخابش می ماند و مجازاتش را هم می‌کشد. شخصیتی که قبل از انقلاب در اشعارش به رژیم توهیین می کند، بعد از انقلاب منافقی علیه انقلاب است. این شخصیت با بازی بی نظیر ایمان صفا برای بیننده دارای پیام است.

 به نظر می‌رسد نقطه اوج دراماتیک فیلم ایمان صفا است، فردی که بعد از انقلاب در مقابل دوستان خود می‌ایستد، این رو در رویی فیلم را به اوج خود می ‌رساند.فیلم فسیل یک فیلم کمدی معمولی نیست، این فیلم را نمی توان با هزارپا یا با مطرب مقایسه کرد. فسیل حاوی نکاتی است که چالش های جدی دنیای هنر بعد از انقلاب را به تصویر می ‌کشد.

سکانس هایی از میدان آزادی در قبل از انقلاب و بعد از انقلاب و تغییر موقعیت اسماعیل رمز هایی در بر داشت که معنی تازه ای را برای بیننده تداعی می کرد.فیلم فسیل به زبان کمدی و طنز پیامش را خوراک مخاطبی می‌کرد که در گیر موقعیت های خنده دار فیلم بود. اما نام فسیل انتخاب هوشمندانه ایست برای فیلم که بیان می‌کند همانگونه که آثار به جامانده از اعصار گذشته ارزشمند هستند و دست یابی به اصل آنان غیر ممکن است، چیز هایی که در دوران گذشته از دست ما رفته ارزشمند بوده و دیگر قابل دست یابی نیست.

ترکیه بعداز روایت جعلی ترکی از مولانا، حالا به دنبال مصادره ابن سینا دانشمند بزرگ ایرانی است. شبکه تی ار تی ترکیه داره سریالی به نام نابغه کوچک : ابن سینا رو می‌سازه و قطعا هویت تمدن‌ساز ایرانی او را انکار خواهد کرد.

در ایران هم تمرکز سریال‌ها روی حرمسرای ناصرالدين شاه و دوران قاجار هست.

این یعنی نه برنامه تولید محتوای هویت ساز داریم و نه توانسته‌ایم ظرفیت‌های وی او دی ها را به درستی هدایت کنیم.