روزانه هزاران محتوا و مطالب مختلف در فضای مجازی منتشر می شود که خیلی از آنها خلاف واقعیت یا از نظر علمی َکاملا اشتباه است در مواجهه با انبوه اطلاعات غلط و درست که در هم آمیخته است لازم است…. 

 به مارپیچ مرگ  نیز شهرت دارد؛
 در واقع یک روند انحرافی جانبی خودسازماندهی شونده‌ی بخشی از یک کلونی‌ می‌باشد. 

هر مورچه نابینا، مورچه‌ی نابینای جلویی خود را دنبال و تا زمانی که با مانعی مواجه نشود این دور باطل را ادامه می‌دهد و بدین نحو آسیاب مورچه‌ها شکل می گیرد.

 چنین فرآیندی در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی نیز مشاهده می‌شود.

- تقلید کورکورانه از سلبریتی ها
- دنبال کردن افراد بر اساس ذائقه سنجی شبکه ها
- اقدام بدون تفکر
- انجام رفتارها خارج از اراده
- دیگران به جای ما تصمیم میگیرند
- فرمانبر بودن صرف
- نداشتن رفتارهای بر مبنای اعتماد به نفس 

از شاخصه های دنیای مورچه ای می باشد.

در این سبک رفتار اجتماعی ، مارپیچ مرگ اتفاق می افتد.

والدین موفق در تربیت رسانه‌ای باید حافظه مشترک رسانه‌ای با فرزند خود داشته باشند، یعنی حیاط خلوت رسانه‌ای برای بچه‌ها به وجود نیاید و بچه‌ها در فضای تربیتی عطر وجود والدین را احساس کنند. این احساس چه زمانی ایجاد می‌شود؟ بچه‌ها باید پدر و مادر را دوست داشته باشند؛ هم بین آنها ارتباط قلبی برقرار باشد و هم پدر و مادر شأنیت الگویی داشته باشند. والدین باید منبع اقتدار باشند. منبع اقتدار معنوی یعنی مثلاً وقتی وقت نماز می‌شود پدر، خود به نماز می‌ایستند، وقتی نامحرم به خانه می‌آید، مامان با نامحرم گرم نمی‌گیرد و خوش و بش نمی‌کند، وقتی موقعیت عصبانی شدن به وجود می‌آید، اخم‌های بابا در هم می‌رود، اما داد نمی‌زند و حرف بد نمی‌گوید.

در مسئله‌ی فضای مجازی، آنچه از همه مهم‌تر است، مسئله‌ی شبکه‌ی ملّی اطّلاعات است. متأسّفانه در این زمینه کوتاهی شده، کاری که باید انجام بگیرد، انجام نگرفته.

کشورهایی که شبکه‌ی ملّی اطّلاعات درست کرده‌اند و [فضای مجازی را] کنترل کرده‌اند به نفع خودشان و به نفع ارزشهای مورد نظر خودشان، یکی دو تا نیستند. بهترینِ کشورها، قوی‌ترین کشورها، در این زمینه‌ها خطّ قرمز دارند؛ راه نمی‌دهند؛ کنترل می‌کنند ما هم باید کنترل کنیم؛ این کنترل کردن معنایش این نیست که ما ملّت را از فضای مجازی محروم کنیم.

قبل از اینکه بخواهیم به سمت سر و سامان دادن فضا حرکت کنیم، لازم است بدانیم ایجاد ترس مشکلی را رفع نخواهد کرد. ترس همراه با تعقل، شاید راهگشا باشد اما ترس به تنهایی مساله را حل نمی کند. ابتدا باید فضای آن سوی ترس را برای فرزندمان ترسیم کنیم تا بداند در پس این فضای اغواگر، چه فضایی در انتظار او است. این ترسیم فضا نیاز به دانش، به دور از اضطراب و تعصب دارد.

گام بعدی ایجاد اعتماد و عدم برخورد سلبی با خطاهای احتمالی رخ داده از سوی فرزندمان در این فضا است. به خودتان و به او قول دهید اگر با اشتباهاتی از جانب فرزندانتان مواجه شدید عصبانیت را برای حل و فصل موضوع فراموش خواهید کرد.

والدینی که عصبانیت اولین مواجهه شان با مسائل باشد ناخودآگاه به فرزندشان می گویند مشکلت را به من نگو چون صلاحیت رفتاری مناسب برای حل آن را ندارم. پس گام دوم آرامش و دوری از پرخاشگری است که منجربه ایجاد اعتماد می شود.

برای مواجهه فعال و خلاق در عصر ارتباطات،
تنها سه راهکار پیش رو داریم:
“یا خوش بین باشیم، یا بدبین و یا واقع بین.”

در نگاه نوع اول، یعنی “رویکرد خوش بینانه” فرد برداشتی جز فرصت و مزیت از رسانه ندارد و استفاده ای بی محدودیت از آن می کند، فرد در چنین شرایطی کاملاً وضعیتی منفعل دارد و رسانه!!! او را شکل می دهد.

در نگاه دوم یعنی “رویکرد بدبین” تصور فرد از رسانه تهدید محور است و با سیاست هراسان سازی دیگران را از استفاده از رسانه منع می کند.

راه کار سوم و منظور اصلی سواد رسانه ای را “رویکرد واقع بین” می دانیم که فرد با آگاهی نسبت به مزایا و تهدیدات رسانه، با سیاست برنامه ریزانه به استفاده محدود و مشروط از رسانه روی می آورد.